Όνειρα με άρωμα καφέ

Αλιβέρι, χειμώνας του 1988. Είναι βράδυ, είμαι 14 ετών και μόλις έχω ξαπλώσει στο κρεβάτι μου. Ακούω το γνώριμο βηματισμό του πατέρα μου που έρχεται να με καληνυχτίσει. Ξέρω ότι πάλι θα έχει εκείνο το έντονο άρωμα. Και ενώ το ξέρω, όσο κι αν το αναμένω, ποτέ δεν μπορώ να προετοιμαστώ για την ένταση του. Σχεδόν με ζαλίζει. Είναι το άρωμα που πάντα μου θυμίζει τον πατέρα μου, όσα χρόνια και αν περάσουν. Με φιλά στο μέτωπο, μου λέει καληνύχτα και με γρήγορα βήματα βγαίνει από το δωμάτιο μου και κατεβαίνει τις σκάλες προς το ισόγειο. Κάτω ακριβώς από το παιδικό μου δωμάτιο βρίσκονται τα «παιχνίδια» του. Ακούω τον ήχο τους, τις εναλλαγές των φάσεων, νιώθω τις δονήσεις τους. Και κάπως έτσι θα με πάρει ο ύπνος μέσα στο άρωμα και τη γαλήνη που προσφέρουν το μοτέρ από το αναβατόριο του πράσινου καφέ,  το ψητήριο των 30Kg, ο ανεμιστήρας του φλοιο-συλλέκτη και ο ειδικός εξαερισμός του χώρου, της πρώτης μονάδας επεξεργασίας espresso στην Ελλάδα του 1988.

Iάκωβος Δρακούλης

21.10.2019